Η Μάγια Τσόκλη είναι ίσως το πρώτο πρόσωπο που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη “Ταξιδεύοντας”. Η ίδια περιγράφει το Ταξίδι σαν “σπάσιμο της γυάλας”.
Σε πόσες χώρες έχεις ταξιδέψει Μάγια; Έχει χαθεί το μέτρημα;
Ουδέποτε με απασχόλησε το μέτρημα των χωρών που έχω επισκεφθεί. Δεν είμαι συλλέκτης ούτε χωρών, ούτε μιλίων. Πρέπει, όμως, να είναι πάνω από 70.
Σε έχω ακούσει να λες πως “σπας τη γυάλα της μοίρας σου όταν ταξιδεύεις”.
Μα είναι χαρακτηριστικό. Όλοι έχουμε μια γραμμένη μοίρα, πως αλλιώς να τη σπάσεις; Μόνο με το να βρεθείς σε μέρη που λογικά η ζωή σου διαφορετικά δεν θα σε πήγαινε. Άρα με το ταξίδι. Αν αυτό βέβαια καταφέρεις να το κάνεις και επαγγελματικά, εμβαθύνεις και περισσότερο.
Η ανθρώπινη φύση είναι ακούραστη στο να ακούει ενδιαφέρουσες ιστορίες. Θα μου περιγράψεις το top 3 των εμπειριών από τα ταξίδια σου;
Αρχικά θα σου πω για το πρώτο ταξίδι που έκανα για τρεις εβδομάδες στο Αφγανιστάν, το 2004. Ουσιαστικά για έναν άνθρωπο που έχει κάνει ναι μεν ταξίδια αλλά σε τόπους που είναι ασφαλείς είναι κάτι άλλο. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε μια εμπόλεμη ζώνη με ένα C130 του στρατού, με ανθρωπιστική βοήθεια. Φτάσαμε σε έναν τόπο που τον ξέραμε μέσα από τις ειδήσεις. Μια εικόνα πολεμική. Και βρεθήκαμε σε μια χώρα απέραντης ομορφιάς, ένα τοπίο υπέροχο, γεμάτο με καταπράσινες κοιλάδες, ξερά βουνά και χωμάτινα σπίτια. Φοβερή αρχιτεκτονική και εξαιρετικοί άνθρωποι. Άνθρωποι όμως που ήταν παράλληλα οριακοί βγαίνοντας από πολλά χρόνια πολέμου. Βλέπεις πως η ζωή για εκείνους κρέμεται σε κλωστές πιο λεπτές.
Αλλά και το πρώτο μου ταξίδι στο Θιβέτ, το 2000. Η πρώτη μου επαφή με ένα τελείως διαφορετικό πολιτισμό, με το πως αντιδράει ο οργανισμός στο υψόμετρο, πόσο σημαντικό είναι το νερό, η συνειδητοποίηση του πόσο οξυγόνο περιέχεται στο νερό και πως ένας φοβερός πονοκέφαλος σε αυτές τις συνθήκες, πίνοντας νερό, περνάει. Η γλώσσα του σώματος και το χαμόγελο που γίνονται καθοριστικά για να συνεννοηθείς με ανθρώπους που δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα με εσένα. Η συνειδητοποίηση επίσης ότι στην Ελλάδα, όσο και να θέλουμε να πατήσουμε στη Δύση, πατάμε πολύ γερά και στην Ανατολή. Ευτυχώς για εμένα, αυτοί οι τόποι, έχουν κάτι το πολύ οικείο σε εμάς.
Και τα ταξίδια μου στην Αφρική. Ο μεγάλος μου θαυμασμός για τους ιατρούς που εργάζονται εκεί. Οι “Γιατροί χωρίς Σύνορα” και οι “Γιατροί του Κόσμου”. Πιστεύω πως, αν σήμερα οι γιατροί, τα νέα παιδιά, πηγαίναν εκεί για έναν χρόνο, θα γινόντουσαν σίγουρα καλύτεροι γιατροί. Θα ανέπτυσσαν την αίσθηση, ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος για τους ασθενείς, παρά μόνον εκείνοι.
Τι θα μπορούσε να φροντίσει ένας ταξιδιώτης πριν ή μετά το ταξίδι;
Στο πριν θα έλεγα πως είναι πολύ σημαντικό κανείς να διαβάσει, να μελετήσει που πηγαίνει. Την ιστορία του τόπου. Να δει ταινίες, πολιτισμικά τι παράγει ο τόπος. Να καταφέρει να μη μείνει μόνο στην επιφάνεια της εικόνας.
Στο μετά, νομίζω ότι όταν βιώνεις καλά ένα ταξίδι χρειάζεσαι χρόνο να προσαρμοστείς ξανά στην καθημερινότητά σου. Και ότι όσο πιο έντονο είναι το ταξίδι, τόσο περισσότερο χρόνο χρειάζεσαι για να προσαρμοστείς. Αμέσως μετά από εκείνο ταξίδι στο Αφγανιστάν, για παράδειγμα, βρέθηκα μέσα στο σκάφος ενός φίλου να πηγαίνω για την Ύδρα. Στην διαδρομή οι συζητήσεις κινούνταν ανάμεσα σε πληροφορίες για κρέμες και αντηλιακά. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πόσες διαφορετικές “αλήθειες” μπορεί να συνυπάρχουν παράλληλα στον κόσμο χωρίς να συναντιούνται.
Μπορείς να σκεφτείς ένα ταξίδι για κάθε εποχή;
Να ξεκινήσω με το ότι δεν αγαπώ το κρύο. Καθόλου όμως. Οπότε ο χειμώνας είναι η ιδανική εποχή για Νότια Αφρική, για το Cape Town και όλες τις υπέροχες αμπελουργικές περιοχές της. Η άνοιξη ανθίζει μαγευτικά στο Κιότο της Ιαπωνίας με τις έξαλλες κερασιές στα πάρκα και τους κήπους και είναι ιδανική και για ταξίδια κοντινά, στην Αίγυπτο ας πούμε, ή την Ιορδανία. Το καλοκαίρι δεν το κουνάω από την Ελλάδα, αν και ένα ταξίδι στη παγωμένη Γροιλανδία που είχε μια υποφερτή θερμοκρασία εκείνη την εποχή του χρόνου, μου έχει μείνει αξέχαστο. Για το φθινόπωρο είμαι μεταξύ των δασών της Σκωτίας, της Τρανσυλβανίας και της Αμερικής.
Ποιο θα είναι το επόμενο σου ταξίδι;
Ετοιμάζουμε ένα τηλεοπτικό ναι μεν, διαφορετικό δε, “Ταξιδεύοντας” .
