Ο ασφαλτόδρομος που κάνει το γύρο του ωραίου χωριού Φαλατάδος της Τήνου, οδηγώντας προς τα βορειοανατολικά, μπαίνει μετά από 1 χλμ. στους «Γρανίτες Φαλατάδου»: Την προστατευόμενη περιοχή με τους μεγάλους βώλακες που μοιάζει με υπαίθριο γεωλογικό μουσείο. Οι ντόπιοι την αποκαλούν Κακόβολο.
Το …εξωγήινο τοπίο θα σας αφήσει άφωνους από την πρώτη στιγμή. Ολοστρόγγυλοι γρανίτες, ίδιοι με του μεγάλου οροπεδίου του γειτονικού Βωλάξ, σε κάθε μέγεθος και πιθανό σύμπλεγμα, σας περιβάλλουν ήδη στα πρώτα μέτρα της διαδρομής. Πολλοί από αυτούς είναι κομμένοι κάθετα, σα να έσπασαν ακριβώς στη μέση πέφτοντας από τον ουρανό! Εξ ου και οι Τηνιακοί θεωρούσαν ότι πρόκειται για μετεωρίτη που έπεσε στη γη.
Οι γεωλόγοι μας … προσγειώνουν! Το στρογγυλό σχήμα του γρανίτη στις περιοχές αυτές οφείλεται στη δράση εξωτερικών παραγόντων -όπως οι μεταβολές της θερμοκρασίας και της υγρασίας, καθώς και στη δράση του ανέμου. Ωστόσο, για τους κατοίκους, το μυστήριο και η μαγεία του φαινομένου δεν ερμηνευόταν με επιστημονικούς όρους. Κι έτσι είχε εμπνεύσει κάθε λογής θρύλους για ξωτικά και νεράιδες, τις “Αγελούδες”, που συνήθιζαν να εμφανίζονται στα μονοπάτια μέσα στο Κακόβολο.
Σεληνιακά τοπία απίστευτης ομορφιάς
Συνεχίζοντας προς τα βόρεια, θα μπείτε όλο και πιο βαθιά στο υποβλητικό τοπίο με τους γρανίτες τους οποίους οι Τηνιακοί εντάσσουν στους φράχτες για τα ζώα που εκτρέφουν εκεί. Μη διστάσετε να στρίψετε κατά βούληση στους χωματόδρομους που θα συναντάτε, γιατί κάθε ένας οδηγεί σε ακόμη πιο εντυπωσιακά σεληνιακά τοπία.
Μια ταμπέλα θα σας δείξει το σημείο όπου έχει τους αμπελώνες του το οινοποιείο Τ- Οίνος και μια άλλη το δρόμο προς το επισκέψιμο οινοποιείο Volacus Wine. Όπως λένε οι αμπελουργοί που άρχισαν να επιδίδονται στην καλλιέργεια αμπελιών εκεί από το 2000 και μετά, ακολούθησαν τα βήματα των παλιών κατοίκων που αξιοποιούσαν το βραχώδες αυτό έδαφος παράγοντας εξαιρετικό κρασί.
Συνεχίζοντας στον κεντρικό δρόμο, οι γρανιτικοί σχηματισμοί δίνουν τη θέση τους στο κλασικό άγονο τηνιακό τοπίο. Εκεί θα συναντήσετε διασταύρωση όπου στρίβοντας δεξιά μπορείτε να πάτε στο ξωκλήσι Παναγιά Κακή Σκάλα, ονομασία που φανερώνει πόσο δύσκολο ήταν να διασχίσεις την περιοχή κάποτε. Γιορτάζει με πανηγύρι την 1η Σεπτεμβρίου, και οι κάτοικοι των γύρω χωριών έρχονται εκεί με εδέσματα, κρασί και όργανα για να οργανωθεί το γλέντι. Τα παλιά χρόνια, μάλιστα, πήγαιναν μέχρι εκεί με άλογα, ή πεζοπορώντας – ό,τι καιρό κι αν έκανε.
Το μονοπάτι που ξεκινάει δίπλα στην Παναγιά Κακή Σκάλα κατηφορίζει προς τη θάλασσα προσφέροντας υπέροχη θέα του πελάγους από ψηλά. Θα χρειαστείτε περίπου μισή ώρα για να φτάσετε σε μια απομονωμένη παραλία με γκρίζα άμμο, που έχει το παράξενο όνομα Σκλερ, έχοντας πάντως προετοιμαστεί …ψυχολογικά για το απότομο ανέβασμα.
Ξαναγυρνώντας στη διασταύρωση και στρίβοντας αριστερά κατευθύνεστε προς την εκκλησία της Βουρνιώτισσας, αφού κάνετε μια στάση στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, που συναντάτε στα δεξιά σας, κτισμένο σε ύψωμα, με υπέροχη θέα των γύρω ακτών.
Σε λιγότερο από 1 χλμ. ο δρόμος συναντιέται με τον ασφαλτόδρομο που έρχεται από το χωριό Αγάπη και οδηγεί δεξιά στη Βουρνιώτισα. Η θαυματουργή, όπως θεωρείται, εικόνα της Παναγίας, που βρέθηκε εκεί, φυλάσσεται στη Μονή Κεχροβουνίου. Είναι σημαντικό ορθόδοξο προσκύνημα του νησιού και γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με αρχεία που έχουν βρεθεί πρέπει να κτίστηκε γύρω στο 1670, στην εποχή της Βενετοκρατίας, δίπλα στα ερείπια ξωκλησιού του Αγίου Ιωάννη.
