φωτογραφίες: Χρήστος Καραγιωργάκης, Λουκάς Χαψής
Ανέκαθεν, από πιτσιρικάς, είχα μεγάλο κόλλημα με τις κλασικές «μεγάλες» αμερικανικές touring μοτοσικλέτες. Η αμερικάνικη κουλτούρα ήταν αυτή που πρωτοστάτησε στη δημιουργία αυτών των «ταξιδιάρικων» μηχανών για να διασχίζεις τα αχανή χιλιόμετρα της απέραντης Νέας Ηπείρου.
GT, Grand Tourer και Gran Turismo θα μπορούσε να είναι και η ευρωπαϊκή ορολογία για τις συγκεκριμένες μοτοσικλέτες, διότι πιο «γκράντε» σε μοτοσικλέτα δεν γινόταν. Η αίσθηση του να οδηγείς μια μεγάλη ταξιδιάρικη μηχανή σε ασφάλτινους δρόμους δεν περιγράφεται. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο μέσο μεταφοράς, όπως σπορ αυτοκίνητα ή hyper cars και τζιποειδή, απλά γιατί, ακόμα και αν βρίσκεσαι σε κάμπριο, είσαι πάντα εγκλωβισμένος σε λαμαρίνες!
Ήταν, λοιπόν, μεγάλη τύχη για μένα και η επαγγελματική μου εμπλοκή από το 1992 με τις συγκεκριμένες μηχανές. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να ταξιδέψω δίτροχος σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, σε ένα κομμάτι της βόρειας Αφρικής, σε Μέση Ανατολή, Αμερική και, φυσικά, στην Ελλάδα! Μετά από 40 χρόνια και περισσότερα από 350.000 ταξιδεμένα χλμ. πάνω με δύο τροχούς, συνειδητοποίησα την παγκόσμια μοναδικότητα της Ελλάδας όσο αφορά τις μοτοσικλετιστικές περιηγήσεις.
Η μοναδικότητα αυτή εννοείται ότι δεν μπορεί να είναι η φύση της και τα τοπία. Παντού, σε όλο τον πλανήτη, θα ανακαλύψουμε χιλιάδες απίθανα, πανέμορφα τοπία και διαδρομές. Αυτό που δεν θα βρείτε, όμως, είναι τους τόσους πολλούς προορισμούς και τις τόσες συχνές εναλλαγές τοπίων, που συνδέονται και με μια μοναδική ιστορική κληρονομιά, διασχίζοντας σχεδόν «μηδενικές αποστάσεις». Αυτό βέβαια οφείλεται στο λιλιπούτειο μέγεθος της χώρας μας. Οπουδήποτε αλλού, οι αποστάσεις είναι ατέρμονες και τα τοπία επαναλαμβάνονται ασύστολα, όμορφα μπορεί, αλλά ίδια και απαράλλακτα. Διασχίζεις λόφους και πεδιάδες που χάνονται στον ορίζοντα πριν φτάσεις στον επόμενο προορισμό σου.
Η αγαπημένη διαδρομή μου και περιήγηση στην Ελλάδα είναι η Πελοπόννησος, γνωστή και ως Μορέας, με τελικό προορισμό ψηλά, στα Ζαγόρια.
Σήμερα, λοιπόν, θα ξεκινήσουμε καβαλώντας τη μηχανή μας από Αθήνα και θα τραβήξουμε προς Μορέα. Πρώτος μας σταθμός, μόλις περάσουμε τον Ισθμό από τη γέφυρα, (οπωσδήποτε), η αρχαία Ισθμία. Ποτέ δεν χορταίνω την απίστευτη θέα από τη γέφυρα. Bungee jump από τη βάση της, μια εγγυημένη απίστευτα συγκλονιστική εμπειρία! Μέχρι και σήμερα, δεν χάνω ευκαιρία να «κλυδωνίζομαι» ολόκληρος διασχίζοντας την αγέρωχη σιδερένια γέφυρα για να γευτώ κατόπιν τα παραδοσιακά, «αρχαία» πλέον καλαμάκια. Αυτό που θα σας παρακαλέσω (και δεν θα είναι η μοναδική φορά που θα το κάνω σε αυτή την περιήγηση) είναι να επισκεφτείτε το πανέμορφο μικρό Μουσείο Αρχαίας Ισθμίας, άγνωστο δυστυχώς στο ευρύ κοινό, όπως και τον εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο με τον Ναό του Ποσειδώνα και τα πανέμορφα ψηφιδωτά των αρχαίων ρωμαϊκών λουτρών. Φεύγοντας από την αρχαία Iσθμία, κατευθυνόμαστε παραλιακά, μέσα από μια από τις πιο αγαπημένες μοτοσικλετιστικές διαδρομές, για την παραλιακή Αρχαία ή Παλαιά Επίδαυρο. Ατέλειωτες απολαυστικές στροφές μέσα στα πεύκα με συγκλονιστική θέα από ψηλά σε όλον τον Σαρωνικό κόλπο! Στάση για καφέ ή φαγητό (επιλογή μου, το Mike Restaurant). Δεύτερη παράκληση, πριν φτάσετε στο αγαπημένο αειθαλές Ναύπλιο, να περάσετε από το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Ναι, κατανοώ ότι όλοι μας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το έχουμε επισκεφτεί επανειλημμένως, αλλά εγώ αναφέρομαι στο παρακείμενο Ασκληπιείο, που αν και οι περισσότεροι το έχουν πιθανώς ακουστά, πολλοί λίγοι το έχουν επισκεφτεί. Καλό είναι πριν από την επίσκεψή να ενημερωθείτε λίγο από το Διαδίκτυο, προκειμένου να εκτιμήσετε πραγματικά την περιήγησή σας στον ιερό αυτόν ενεργειακό χώρο. Θα αντιληφθείτε άμεσα ότι η «σημασία» του πανέμορφου Αρχαίου Θεάτρου Επιδαύρου ωχριά απέναντι στην πραγματική σημασία του ιστορικού αυτού Ασκληπιείου.
Και τώρα, έχοντας «μεταλάβει» κάμποση ενέργεια και συγκίνηση από το Ασκληπιείο, καρφί για Ναύπλιο, τον πιο δημοφιλές επί δεκαετίες προορισμό Σαββατοκύριακου των Αθηναίων και όχι μόνο. Σίγουρα προτεινόμενη η διανυκτέρευση. Πάμπολλες οι επιλογές, αλλά συνιστάται οπωσδήποτε πλέον η έγκαιρη κράτηση. Αγαπημένη μου επιλογή το νεοανακαινισμένο King Othon δίπλα στην πλατεία Συντάγματος. Βράδυ ελεύθερο και χαλαρό, να χωνέψετε και τις εικόνες της ημέρας. Για ποτό, απέναντι ακριβώς από το King Othon, τo Rosso, και δείπνο στην παράλια, πίσω από τους φοίνικες, στον Αραπάκο. Το πρωί, ό,τι ώρα ξυπνήσουμε, πρωινό, καφές, φορτώνουμε και καβαλάμε με προορισμό το Λεωνίδιο. Μια πανέμορφη παράλια διαδρομή της ανατολικής Πελοποννήσου με πιάτο θέα όλο τον «αντίχειρα» του Μορέα, από Ναύπλιο μέχρι Κοιλάδα, Πόρτο Χέλι, Κόστα και Σπέτσες. Πιθανότερο, καλοκαιριάτικα, να πετύχετε και πρωινιάτικη μπουνάτσα, κοινώς «λαδιά», όπου πλέον η περιήγηση γίνεται ονειρική.
Μετά από σκάρτες δυο ώρες χαλαρής διαδρομής, θα αρχίζετε να αντικρίζετε τα επιβλητικά, τύπου Canyons, κόκκινα βράχια του Λεωνιδίου, διεθνούς και αγαπημένου προορισμού, όπως και η Κάλυμνος, για τους rock climbers. Πριν μπούμε στο Λεωνίδιο, κάνουμε αριστερά, προς παραλία Πλάκας Λεωνιδίου, για μια δροσερή βουτιά και ψαρομεζέδες στην ταβέρνα Μιχάλης – Μαργαρίτα στο λιμανάκι της Πλάκας, όπου θα σας περιποιηθεί η γλυκύτατη Μάργκαρετ. Συνεχίζουμε και διασχίζουμε το Λεωνίδιο με κατεύθυνση τον Κοσμά, για καφέ σε υψόμετρο 1.152 μέτρα. Η πολύ όμορφη διαδρομή μέσα από ένα φαράγγι μάς ανεβάζει σιγά σιγά για τον ορεινό Κοσμά. Δεν αποκαλύπτω πού και πότε, αλλά ξαφνικά, έπειτα από μία από τις δεκάδες στροφές στο φαράγγι, ξεπροβάλλει ένα μοναδικό αντίκρισμα, η θέα της κρεμαστής μονής της Παναγιάς Ελώνης ή Ελώνας. Με το πρώτο αντίκρισμά της, θα κρεμάσει η κάτω γνάθος. Μια θέα που θα ανακαλύψετε ερχόμενοι μόνο από Λεωνίδιο προς Κοσμά και όχι αντίθετα, διότι θα είναι κρυμμένη στην πλάτη σας και δεν θα τη δείτε, εκτός αν ο συνοδηγός κάτσει ανάποδα και έχετε μάτια στην πλάτη σας.
Παρεμπιπτόντως συνιστάται, σε τέτοια οδοιπορικά, οπωσδήποτε συνεπιβάτης –φίλος, φίλη, σύντροφος, οτιδήποτε–, διότι τέτοιες εμπειρίες με τόσα έντονα ερεθίσματα πρέπει να μοιράζονται, για να εξυψώνονται ακόμα περισσότερο στη μνήμη και την ψυχή μας. Επιστροφή λοιπόν στην ανάβαση για τη μονή Παναγιάς Ελώνης, όπου η σήμανση είναι λίγο ξαφνική λόγω στροφών και θα χρειαστεί απότομη κάθετη αριστερή στροφή για την είσοδο. Προσεκτικά, διότι ο δρόμος είναι διπλής κατευθύνσεως. Το μονοπάτι είναι ασφαλτοστρωμένο, άνετο και φαρδουλό, με άνετη πρόσβαση ακόμα και για μεγάλη «Αμερικάνα»! Δεν έχω την πολυτέλεια χώρου να αναλωθώ στην περιγραφή του τι θα αντικρίσετε, αλλά, ούτως ή άλλως, η προσωπική ανακάλυψη και καταγραφή των πρώτων εντυπώσεων και αισθήσεων έχει απαράμιλλη χάρη και χαρά. Φεύγοντας από την ιερά μονή, συνεχίζουμε την ανάβαση, όπου το τοπίο αλλάζει και αρχίζουμε και αντικρίζουμε τα πρώτα έλατα. Είμαστε πλέον άκρως ορεινοί φτάνοντας στον Κοσμά, που μας υποδέχεται με την πανέμορφη πλατεία του και τα αιωνόβια πλατάνια δίπλα στην πέτρινη εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Καφές, λοιπόν, στο γωνιακό Platanos Café του Χρήστου (πρότασή μου) για να εμπεδώσετε και να απολαύσετε την αίσθηση ότι βρεθήκατε, από το μηδενικό υψόμετρο της Πλάκας Λεωνιδίου, στα 1.152 μ. υψόμετρο στον Κοσμά Αρκαδίας σε σκάρτη μισή ώρα. Εμπειρία ανεκτίμητη…
Τώρα ξεκινάμε με μια επιβλητική κατηφόρα με προορισμό τη μοναδικήΜονεμβασιά, μέσα από Σκάλα και Μολάους. Υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές διαδρομές, αλλά θεωρώ ότι αυτή είναι η πιο ξεκούραστη για να φτάσετε στον Βράχο νωρίτερα και να απολαύσετε ένα εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα από την ταράτσα-μπαλκόνι στην ταβέρνα Ματούλα και να γευτείτε θεσπέσια τοπική κουζίνα. Διαμονή ανεπιφύλακτα στο Lazareto, μόλις περάσετε τη γέφυρα, στο αριστερό σας χέρι. Μοναδική, όμορφη και πρακτική τοποθεσία με πάρκινγκ για τη μοτοσικλέτα σας χωρίς να υποστείτε την αναπόφευκτη ταλαιπωρία παρκαρίσματος και μεταφοράς αποσκευών στους επίσης πανέμορφους ξενώνες μέσα στο Κάστρο. Αξίζει να ανεβείτε μέσα από το σκαλωτό μονοπάτι στην κορυφή του Βράχου. Ένας περίπατος που θα σας μείνει αξέχαστος. Όταν και όποτε αποφασίσετε να εγκαταλείψετε τη Μονεμβασιά, θα κατευθυνθείτε παραλιακά προς Ξιφία και Άγιο Φωκά. Εκεί θα συναντήσετε τη νέα εντυπωσιακή επαρχιακή οδό Νεάπολης, που θα σας περάσει μέσα από λόφους και λαγκάδια στη δυτική πλευρά για να πέσετε πάνω στο σταυροδρόμι στα Δερματιάνικα, δίπλα στην Ελαφόνησο. Εκεί υπάρχει ο μεγάλος πειρασμός για μπάνιο στη μυθική παράλια του Σίμου. Συνιστάται ανεπιφύλακτα, μόνο αν περάσετε από εκεί τέλη Μαΐου με Ιουνίου, αλλιώς ξεχάστε το. Ασφυκτική κόλαση όλο το καλοκαίρι μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου.
Από την κυκλική, λοιπόν, διασταύρωση, κατευθυνόμαστε για Γύθειο, μέσα από μια όμορφη παράλια διαδρομή από Ασωπό, Ελαία, Κάτω Γλυκόβρυση, Έλος και Σκάλα. Μετά τη Σκάλα, πάλι πιάνουμε μια πανέμορφη παραλιακή διαδρομή για να φτάσουμε στο ιστορικό χαριτωμένο Γύθειο. Επιλογή μου για φαγητό η Παλίρροια του Δημήτρη. Μόλις ξεκουραστούμε και χωνέψουμε, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα για το τι πρόκειται να αντικρίσουμε. Προορισμός μας, η Μάνη, και συγκεκριμένα το Ακρωτήρι του Ταινάρου, μέσα από τα παράλια της Ανατολικής Μάνης, γνωστής και ως Προσηλιακή Μάνη και, κατ’ εμέ, άγριας. Θα γνωρίσετε μια άγνωστη στο ευρύ κοινό όψη της, που την ίδια στιγμή σού κόβει την ανάσα και συνάμα σε σαγηνεύει.
Κότρωνας, Φλομοχώρι, Αλύπα, Λάγια, Πόρτο Κάγιο, Μαρμάρι. Διαδρομή απερίγραπτη. Μετά την επιβλητική Λάγια, θα συναντήσετε ένα δίχαλο. Επιλέγουμε αριστερά προς Πόρτο Κάγιο και σε λιγότερο από 5 λεπτά θα αντικρίσετε την πιο εκθαμβωτική εικόνα της διαδρομής. Μια απίστευτη πανοραμική θέα του Ταινάρου, το ακρόπτερον της χερσαίας ανατολικής Ευρώπης!
Στα αριστερά σας το Πόρτο Κάγιο και δεξιά το Μαρμάρι με τη μαγευτική και μοναδική μεγάλη αμμουδιά σε όλη τη Μάνη. Εκεί συνιστώ διανυκτέρευση, μία τουλάχιστον ή και περισσότερες, στο πετρόκτιστο Marmari Paradise του παπα-Γιώργη και των τριών υιών του, κρεμαστό πάνω από την απερίγραπτη αμμουδιά. Το ενεργειακό πεδίο είναι έντονα αισθητό! Τυχαίο που επέλεξαν την τοποθεσία για το νεκρομαντείο τους οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ή ότι κατά τη μυθολογία εδώ βρισκόταν η είσοδος στον Άδη; Μια βουτιά στα νερά δίπλα στο νεκρομαντείο θα σας πείσει για το ενεργειακό πεδίο. Απέναντι ακριβώς από το μπαλκόνι σας στο Marmari Paradise θα αντικρίσετε έναν μανιάτικο πύργο, το Tainaron Blue. Κατ’ εμέ, το πιο ιδιαίτερο και εντυπωσιακό, σαν σύλληψη, από τα τρία πιο όμορφα ξενοδοχεία της Μάνης.
Τα αλλά δύο που αξίζει να επισκεφτείτε, έστω διαδικτυακά, είναι το Kinsterna στην ευρύτερη περιοχή της Μονεμβασιάς και το Kyrimai στον Γερολιμένα. Και για τα τρία εννοείται ότι χρειάζεται έγκαιρη κράτηση και πολλή τύχη.
Αναχωρώντας από το Μαρμάρι, θα κατευθυνθούμε πλέον δυτικά, μέσα από τη Αποσκιερή Μάνη, προς Αερόπολη. Μια εξίσου πανέμορφη διαδρομή, αλλά πλέον σαφώς λιγότερο άγρια. Θα περάσετε από τη Βάθεια, το πιο φωτογραφημένο χαρακτηριστικό χωριουδάκι της Μάνης, σήμα κατατεθέν. Ακολουθεί η Άλικα. Εκεί, αν σας παίρνει, θα βρείτε μια διασταύρωση που δεξιά σάς οδηγεί ψηλά για τα Μουντανίστικα, το ψηλότερο χωριό της Μάνης και δυστυχώς ακατοίκητο πλέον στο 95%. Αν δεν υποφέρετε από ακροφοβία όπως εγώ, μια περατζάδα από εκεί θα σας αφήσει άφωνους. Λόγια να περιγράψουν τη συγκλονιστική απέραντη θέα δεν υπάρχουν.
Συνεχίζουμε περνώντας από τον ασύγκριτο Γερολιμένα για να καταλήξουμε στον Διρό, με τα μοναδικά σε ομορφιά και φήμη σπήλαιά του. Υποχρεωτική διά νόμου η επίσκεψή τους. Έχοντας συνέλθει από τη βαρκάδα στα σπήλαια, θα κατευθυνθούμε προς την ξακουστή Αρεόπολη και όχι Αερόπολη, όπως για χρόνια συνήθιζα να την αποκαλώ.
Αν μας παίρνει, συνιστώ ψάρι στου Τάκη στο Λιμένι. Φρεσκότατο, στα κάρβουνα, ψάρι της ημέρας, πάνω στη θάλασσα, με θέα τον κόλπο του Οιτύλου και σχεδόν σίγουρη παρέα τις δυο ευτραφείς Caretta Caretta χελώνες, μόνιμους κατοίκους πλέον στο Λιμένι. Έπειτα από μια κερασμένη χωνευτική μαστίχα, τώρα θα πορευτούμε για Καλαμάτα, πάντοτε παραλιακά και προς την Έξω Μάνη, συνεχίζοντας μια θεαματική διαδρομή, για να καταλήξουμε στην ξακουστή Καρδαμύλη. Συνιστώ, πριν φτάσουμε στην Καρδαμύλη, να κόψουμε αριστερά προς το ήσυχο μικρό κουκλίστικο λιμάνι του Άγιου Νικολάου για έναν καφέ.
Αφήνοντας πίσω μας την Καρδαμύλη, θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε τα βουνά για να περάσουμε από πάνω και να σκάσουμε από πίσω με φάτσα-κάρτα τον κόλπο της Μεσσηνίας και την πανοραμική θέα της Καλαμάτας. Εδώ θα τελειώσουμε το πρώτο μέρος της περιήγησης με έναν ύπνο και φαγητό στη γραφική παλαιά πόλη της Καλαμάτας, πριν ξεκινήσουμε τον επόμενο μήνα, Χριστούγεννα, το υπόλοιπο της περιήγησης στον Μορέα. Με το καλό, δε, του χρόνου, στο τεύχος Ιανουαρίου, θα κλείσουμε και την τριλογία με την κατάληξη στα απαράμιλλα Ζαγόρια! Όνειρα γλυκά.
