Πώς ξεκίνησε η ιδέα πίσω από το @toponimio;
Η ιδέα για τον λογαριασμό είναι αποτέλεσμα διαφόρων σκέψεων και εμπνεύσεων που είχα κατά καιρούς. Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω και πάντα απολάμβανα το ίδιο το ταξίδι και ό,τι αυτό περιλαμβάνει, όπως το να διαβάζω τις ταμπέλες με τα ονόματα των περιοχών που διασχίζω. Πολύ συχνά, λόγω της τάσης μου να ψάχνω ετυμολογίες λέξεων, πολλά από τα ονόματα που βλέπω εγγράφονται αυτομάτως στο μυαλό μου.Αφορμή για τη δημιουργία του λογαριασμού ήταν κάποιες σελίδες που ακολουθώ στο Instagram, όπως το sadtopographies ή η ιταλική βερσιόν του toponimio. Κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown, άρχισα να περιεργάζομαι τον χάρτη της Ελλάδας προσπαθώντας να καταλάβω αν θα μπορούσα να κάνω ένα παρόμοιο πρότζεκτ. Στην πορεία βρήκα τόσα ενδιαφέροντα τοπωνύμια, που κατάλαβα ότι τελικά αξίζει τον κόπο.
Έχεις επισκεφθεί κάποιο από τα τοπωνύμια που έχεις δημοσιεύσει επειδή σου κίνησε την περιέργεια;
Δεδομένου του το ότι δεν ζω μόνιμα στην Ελλάδα, η επαφή μου με τα τοπωνύμια που δημοσιεύω στην σελίδα είναι κυρίως εικονική. Δεν έχει τύχει ακόμα να επισκεφθώ κάποιο μέρος επειδή το όνομα του μου κινεί την περιέργεια, ωστόσο είμαι σίγουρη ότι σε κάποιο μελλοντικό ταξίδι αυτό θα συμβεί!
Αντιλαμβανόμαστε ότι η επιλογή τοπωνυμίων έχει μια δόση χιούμορ. Αυτό είναι κάτι που υπήρχε από την αρχή;
Εξαρχής το βασικότερο κριτήριο επιλογής για ένα τοπωνύμιο ήταν να είναι αστείο, είτε ετυμολογικά είτε γραμματικά. Ο σκοπός της σελίδας δεν είναι μόνο να ανακαλύψουμε τοπωνύμια, και ίσως κατ’ επέκταση μέρη που δεν γνωρίζαμε, αλλά και να γελάσουμε. Στην τελική, είναι αρκετά σουρεαλιστικό το να βλέπεις στον χάρτη το τοπωνύμιο “Παππούς”, το οποίο στην πραγματικότητα είναι μια βραχονησίδα, που ποιος ξέρει γιατί πήρε αυτό το όνομα! Συνδυαστικά λοιπόν, το toponimio επιχειρεί να δώσει στους followers νέα πληροφορία, με μια δόση χιούμορ και σουρεαλισμού.
Στην ιστοσελίδα σου dafniriga.com συνδυάζεις τη φωτογραφία & την αρχιτεκτονική. Ποια η σχέση σου με αυτές τις τέχνες;
Οι δύο αυτές τέχνες καθορίζουν τη ζωή μου κατά κάποιον τρόπο από όταν ήμουν παιδί. Θα έλεγα ότι, λόγω της έμφυτης τάσης μου να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου, από τοπία και κτίρια μέχρι ανθρώπους και μικροπράγματα, η ενασχόληση με τις τέχνες αυτές ήρθε ως επόμενο. Με την φωτογραφία άρχισα να ασχολούμαι στην εφηβεία, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα μου, που σε κάθε ταξίδι ήταν με μια κάμερα στο χέρι (σε αυτόν χρωστάμε τα αμέτρητα φωτογραφικά άλμπουμ που έχουμε στο πατρικό μου).
Μεγαλώνοντας, αποφάσισα να σπουδάσω αρχιτεκτονική, γιατί ως κλάδος συνδυάζει όλα όσα με ενδιαφέρουν: από κοινωνιολογία και φυσική, μέχρι ζωγραφική. Τελικά, η αρχιτεκτονική κατέληξε να γίνει το επάγγελμα μου, η φωτογραφία όμως παραμένει το πραγματικό μου πάθος.Η ιστοσελίδα ξεκίνησε σαν ένα online portfolio μετά το μεταπτυχιακό μου στην αρχιτεκτονική και σε μία περίοδο που έψαχνα δουλειά σε αρχιτεκτονικό γραφείο. Η αλήθεια είναι όμως ότι έψαχνα αφορμή να δημοσιεύσω κάπου όλες τις φωτογραφίες που είχα βγάλει μέχρι τότε – το Ιnstagram δεν μου αρκούσε, καθώς δεν δίνει τη δυνατότητα παρουσίασης σε μορφή blog.
Γνωρίζουμε ότι κάνεις το διδακτορικό σου, στο τμήμα αστικού σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Ποια είναι τα σχέδια σου σε επαγγελματικό επίπεδο;
Μετά τις σπουδές μου στην αρχιτεκτονική και έχοντας δουλέψει για λίγο καιρό σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο, συνειδητοποίησα ότι θα με ενδιέφερε να ακολουθήσω μια πιο θεωρητική κατεύθυνση. Πάντα είχα κλίση προς την έρευνα και το γράψιμο, επομένως το να αποφασίσω να κάνω διδακτορικό ήρθε και ταίριαξε με τα ενδιαφέροντα μου. Διάλεξα το τμήμα αστικού σχεδιασμού, και όχι αυτό της αρχιτεκτονικής, γιατί διερευνά θέματα που αφορούν την κλίμακα της πόλης και της περιφέρειας, εμπεριέχοντας άρα και την ενασχόληση με κοινωνικά ζητήματα. Το πως θα εξελιχθεί το μέλλον μου σε επαγγελματικό επίπεδο είναι αβέβαιο, αλλά για το λόγο αυτό το βρίσκω και συναρπαστικό – το να μην ξέρω πού θα βρίσκομαι σε πέντε χρόνια για μένα είναι ευλογία, όχι πηγή άγχους. Παρόλα αυτά, ένας αόριστος στόχος που έχω για μετά το διδακτορικό, είναι να συνεχίσω να δουλεύω στο ακαδημαϊκό περιβάλλον, συμμετέχοντας παράλληλα ως σύμβουλος σε πρότζεκτ που συνδυάζουν αρχιτεκτονική και τουρισμό. 
Το αστικό περιβάλλον έχει υπάρξει πηγή έμπνευσης για διάφορους καλλιτέχνες. Τι είναι αυτό που εμπνέει εσένα μέσα σ’ αυτό και τι καλλιτεχνικές ανησυχίες σου δημιουργεί;
Το αστικό περιβάλλον, ακριβώς επειδή είναι γεμάτο ερεθίσματα σε όποια γωνιά και αν κοιτάξεις, αποτελεί πηγή αστείρευτης έμπνευσης. Εμπνέομαι από ό,τι μπορεί να μου τραβήξει την προσοχή: κτίρια, ταμπέλες, πρόσωπα, ντυσίματα, ποδήλατα, χρώματα, σχήματα, μουσικές. Φυσικά, επειδή το περιβάλλον δεν είναι στατικό και άψυχο, εμπνέομαι κυρίως από οτιδήποτε μπορεί να υποδηλώσει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βιώνουν το αστικό περιβάλλον: από τις κινήσεις τους, τις ασυνήθιστες συμπεριφορές τους, το πώς αλληλεπιδρούν με τον δημόσιο χώρο και το πώς αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους μέσα σε αυτόν. 
Όταν εντοπίζω κάτι που μου κινεί αρκετά το ενδιαφέρον το φωτογραφίζω. Συνήθως μπαίνω αυτομάτως σε σκέψεις, οι οποίες μπορεί να μου θυμίσουν κάτι σχετικό που έχω διαβάσει στο παρελθόν, να με κάνουν να δω κάποια μοτίβα ή να με οδηγήσουν σε κάποια συνειδητοποίηση. Μερικές φορές όλα αυτά κάπως δουλεύονται στο μυαλό μου και νιώθω την ανάγκη να τα γράψω, για να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και τα συμπεράσματα που ενδεχομένως έχω βγάλει.
Ανάμεσα στο Παρίσι -όπου έχεις ζήσει 3 χρόνια- την Ιταλία και την Ελλάδα, ποια χώρα κέρδισε περισσότερο το ενδιαφέρον σου; Πώς σε ενέπνευσε η κάθε μια σ’ αυτό που κάνεις;
Η Ελλάδα έχει ξεχωριστή θέση σε αυτό το τρίπτυχο, καθώς είναι η χώρα στην οποία έχω μεγαλώσει και πάντα θα επιστρέφω. Είναι άρα εκτός συναγωνισμού και αποτελεί μόνιμη πηγή έμπνευσης, ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό ακριβώς λόγω του ότι δεν ζω εκεί. Με εμπνέει οτιδήποτε έχει σχέση με την παράδοση, με την φύση, με τον ελληνικό τρόπο ζωής – όλα τα κλισέ που διαφημίζουν οι τουριστικοί οδηγοί είναι αληθινά, και με στεναχωρεί το γεγονός ότι μερικοί Έλληνες τα θεωρούν δεδομένα και δεν ασχολούνται με την διατήρηση και την ανάδειξη τους.Το Παρίσι για μένα ήταν μάθημα ζωής, όχι τόσο σε σχέση τις καλλιτεχνικές και επαγγελματικές μου ανησυχίες, αλλά σε ότι αφορά την ενήλικη ζωή, το να τα βγάζεις πέρα σε ένα ξένο και μερικές φορές αφιλόξενο περιβάλλον. Είναι αδιαμφισβήτητα μια πανέμορφη πόλη, ωστόσο πολλές φορές μου φαινόταν σαν σκηνικό, που από πίσω έκρυβε μια σκληρή πραγματικότητα.
Στην Ιταλία, δεν παύω να εμπνέομαι από αυτά που βλέπω γύρω μου. Αυτή η χώρα είναι γεμάτη κουλτούρα, πνεύμα, ευγένεια και ενέργεια. Εξακολουθώ να εκπλήσσομαι με το πως οι Ιταλοί καταφέρνουν να αναδεικνύουν τον πολιτισμό τους με έναν τρόπο που μοιάζει απίστευτα effortless, από το πως έχουν διατηρήσει το Κολοσσαίο, μέχρι το πως σερβίρουν ένα ριζότο σε μια συνοικιακή ταβέρνα. Το Μιλάνο μπορεί να μην είναι η τυπική πανέμορφη ιταλική πόλη, είναι όμως η καλύτερη πόλη για να ζεις: έχει το σωστό μέγεθος, οι ρυθμοί είναι ανθρώπινοι, και οι άνθρωποι συνδυάζουν την μεσογειακή ζεστασιά με την ευρωπαϊκή οργάνωση. Σε αυτή την πόλη η σκληρή δουλειά ανταμείβεται και το ταλέντο βρίσκει πάντα διεξόδους. Εδώ έμαθα να δίνω προσοχή στη λεπτομέρεια, να σέβομαι την διαφορετικότητα, και να βρίσκω την ομορφιά που κρύβεται ακόμα και σε φαινομενικά άσχημα πράγματα.
Είναι στα μελλοντικά σχέδιά σου να επιστρέψεις στην Ελλάδα;
Δεδομένου ότι ζω πολλά χρόνια στο εξωτερικό, η Ελλάδα εξακολουθεί να μου λείπει και να αποτελεί σημείο αναφοράς σε ό,τι κάνω. Όπως και σε πολλές περιπτώσεις, καταλαβαίνουμε και εκτιμούμε την αξία ενός πράγματος όταν μας χωρίζει μια απόσταση από αυτό. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει στο εξωτερικό για πάντα, επομένως ναι, θα ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα στο μέλλον, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επαγγελματικό. Θεωρώ σχεδόν αναγκαίο το να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω ό,τι εργαλεία έχω αποκτήσει στο εξωτερικό, στο ελληνικό πλαίσιο.
Επίσης, ακριβώς επειδή αγαπώ τόσο την Ελλάδα, θα ήθελα μέσω της δουλειάς μου να συμβάλλω στην διατήρηση και την ανάδειξη του φυσικού και αρχιτεκτονικού πλούτου της, στην προώθηση του εναλλακτικού τουρισμού, και κατ’ επέκταση στην κοινωνική ζωή του τόπου.
Ποια είναι τα αγαπημένα σου μέρη; Θα επισκεφθείς κάποιο @toponimio;
Τα αγαπημένα μου μέρη, εκτός από την Αθήνα και το Μιλάνο, δεν έχουν συγκεκριμένο όνομα και μάλλον δεν είναι μέρη. Είναι το να βρίσκομαι μεσοπέλαγα στο Αιγαίο, το να περπατάω σε ένα μονοπάτι σε κάποιο κυκλαδονήσι ή σε κάποιο ορεινό χωριό της ενδοχώρας, το να βρίσκομαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας κάνοντας καταδύσεις, το να ακούω ιστορίες στο καφενείο του χωριού, το να παρατηρώ τους περαστικούς σε κάποια ιταλική πόλη, το να είμαι κολλημένη στην κίνηση αλλά να μην με νοιάζει γιατί μπορώ να χαζεύω τον κόσμο έξω από το παράθυρο. 
Θα ήθελα να επισκεφθώ όλα τα τοπωνύμια. Αν όμως πρέπει να διαλέξω, θα πω το Καλό Παιδί, που είναι ένα από τα πρώτα τοπωνύμια που βρήκα και που για κάποιο λόγο μου δημιουργεί ένα πολύ καλό προαίσθημα.
Ανακαλύψτε το @toponimio της Δάφνης Ρήγα στο Instagram, καθώς και την ιστοσελίδα dafniriga.com για περισσότερες πληροφορίες & φωτογραφικό υλικό.
