Οδηγός: Βαγγέλης Ευθυμίου, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ
Παιδί ενός αρχέγονου γεωλογικού αναβρασμού, η οροσειρά της Τύμφης ρίχνει τη σκιά της στο Ζαγόρι και προτάσσει τις επικές της ορθοπλαγιές, τους διαπρεπείς της πύργους. Δημιουργεί έτσι τις προϋποθέσεις γι’ αυτό που ονομάζουν οι ανθρωπολόγοι “διαβατήριες τελετές”.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση μια τέτοια είναι η ανάβαση στη Δρακόλιμνη έτσι όπως τη βίωσε ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Ευθυμίου (βλ Πράσινες Ιστορίες στην ΕΤ3, Πέντε φορές ξένος, μεταξύ άλλων).
«Το καλοκαίρι του 1986 ο παιδικός μου φίλος, ο Χαρητάκης Παπαϊωάννου από το Πάπιγκο, οργάνωσε για εμάς, είκοσι άτομα περίπου, μια εξόρμηση στη Δρακόλιμνη. Όταν ανεβήκαμε στο καταφύγιο – πολύ διαφορετικό και σίγουρα πιο μικρό τότε- ο Χαρητάκης μας ξενάγησε τριγύρω. Το πρώτο βράδυ είχε πανσέληνο και περπατήσαμε την κορυφή του Λάπατου με το φως του φεγγαριού. Την άλλη μέρα γνωρίσαμε το γκραν σουξέ, τη Δρακόλιμνη. Στη συνέχεια κάποιοι συνεχίσαμε στην κορυφή της Γκαμήλας. Το βράδυ όμως στο καταφύγιο ακούγαμε να πέφτουν βράχια και αργότερα είδαμε κάμποσους γύπες που δεν ξέραμε τι γύρευαν εκεί. Αποφασίσαμε λοιπόν να σκαρφαλώσουμε στα κάθετα βράχια, στην κορυφή της Αστράκας και τι είδαμε; Νεκρά πρόβατα που είχαν πέσει στο γκρεμό κυνηγημένα από τους λύκους».
Η ανάβαση αυτή ήταν καθοριστική για τον Βαγγέλη Ευθυμίου, σε τέτοιο βαθμό που χάραξε τη μετέπειτα πορεία του, όπως εξηγεί: «Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με αλπικά τοπία και μεγάλα βράχια και αυτό καθόρισε τη σχέση μου με τα βουνά, παρότι είμαι από τον Γράμμο. Έτσι η ζωή μου άλλαξε και άρχισα να κυνηγάω τις εκδρομές στα βουνά και αυτό κούμπωσε με τις μετέπειτα επαγγελματικές μου επιλογές, δηλαδή την ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία η οποία εξελίχθηκε σε σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ».
Στο μεταξύ επισκέφθηκε δεκάδες φορές τη Δρακόλιμνη και την Τύμφη, τη φωτογράφισε πολλές περισσότερες και τη συμπεριέλαβε στο φωτογραφικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε το 2008 με τίτλο «Ελλάς – Τα βουνά των θεών» (εκδόσεις Φυτράκη). Ωστόσο ο «ιδρυτικός» αυτός τόπος έχει αλλάξει: «Ένα φαινόμενο είναι η εμφάνιση μικρών ρόμπολων λόγω της κλιματικής αλλαγής. Επίσης αρνητική υπήρξε η παρουσία των ελεύθερων αγελάδων – τώρα φαίνεται ότι έχει μαζευτεί το θέμα – που βρόμιζαν τα νερά και τη γύρω περιοχή. Σήμερα η Δρακόλιμνη δέχεται μεγάλη πίεση από την αυξανόμενη επισκεψιμότητα που επηρεάζει αυτό το τόσο ευάλωτο και κλειστό οικοσύστημα όπου ούτε τα πόδια μας δεν πρέπει να βάζουμε στο νερό! Όμως μια ωραία αλλαγή είναι τα αγριόγιδα που κυκλοφορούν τριγύρω ανενόχλητα χωρίς να δείχνουν ιδιαίτερες επιφυλάξεις απέναντι στους ανθρώπους. Και σε αυτό το περιβάλλον δεν πρέπει ο επισκέπτης να αφήσει κανένα ίχνος. Πρέπει να είναι αόρατος, γιατί είναι τόσο δυνατό το τοπίο που τελικά δεν χρειάζεται καν την παρουσία μας», εξηγεί ο Βαγγέλης Ευθυμίου.
Και συνεχίζει: «Η Δρακόλιμνη στην Τύμφη είναι ένα από τα πιο δυνατά σημεία της Ελλάδας. Δεν συγκρίνεται με τις άλλες Δρακόλιμνες! Θα έλεγα ότι έχει κάτι σουρεαλιστικό, γιατί είναι ένας όγκος νερού που βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού με φόντο την Γκαμήλα και την Αστράκα και από κάτω την ατέλειωτη χαράδρα του Αώου». Αναπόφευκτα μετά από όλα αυτά η ερώτηση είναι τι σημαίνει βουνό για εκείνον; Κάτι λιγότερο από τα πάντα, όπως φαίνεται από την απάντηση: «Είναι η ισορροπία μου, εκεί παίρνω έμπνευση και λύνω τα προβλήματά μου. Εκεί είμαι καλά».
Η ανάβαση έως τη Δρακόλιμνη ξεκινάει από το Μικρό Πάπιγκο σε σηματοδοτημένο μονοπάτι και διαρκεί από 5-7 ώρες. Καλύτερη περίοδος είναι η λεγόμενη ορεινή άνοιξη, δηλαδή μέσα με τέλος Ιουνίου.
