“Οι γονείς μου έχουν καταγωγή από χωριά γύρω από το Διδυμότειχο, εγώ όμως γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ. Έφυγα για σπουδές και επέστρεψα για την στρατιωτική μου θητεία με σκοπό να ξαναφύγω, όμως, σαν μια προσωπική…Αποκάλυψη, ανακάλυψα πόσο όμορφος είναι ο τόπος μου.
Έτσι, με μάτια ενήλικα πλέον, αποφάσισα να δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά εδώ. Θεώρησα ότι, αφού από παιδί έμενα εδώ και εργαζόμουν στην εστίαση, θα με στήριζε ο κύκλος που είχα δημιουργήσει και θα ήταν πιο εύκολο να πείσω μια ομάδα πως μαζί μπορούμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο”.
Και έτσι εγένετο το “Parrot’s Beak”, το βορειότερο cocktail bar της Ελλάδας. Ο Πασχάλης Περιστεράκης κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια όχι να κερδίσει τον παραπάνω άτυπο “τίτλο” σαν ιδιοκτήτης, αλλά να γίνει σημείο αναφοράς, τόσο με την επιχείρησή του όσο και προσωπικά, στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης.
“Νομίζω πως το Parrot’s Beak κατάφερε να ξεχωρίσει φυσικά για την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουμε αλλά και για το μεράκι και τον ζήλο όλων των παιδιών. Αν και βρισκόμαστε σε μια ακριτική πόλη 10.000, μόλις, κατοίκων, άνθρωποι που επισκέπτονται την ευρύτερη περιοχή μας βάζουν συχνά στην λίστα τους σαν λόγο για να έρθουν στην ίδια την πόλη. Έχουμε αναβαθμίσει την bar σκηνή με διάφορες πρωτοβουλίες, μεταξύ αυτών με σειρά απο guest shifts σε Ελλάδα και εξωτερικό αλλά και προσκλήσεις συναδέλφων και ομάδων από άλλα bars της χώρας σε εμάς. Και θέλω να τονίσω πως όλες μας οι προσπάθειες έχουν, μεταξύ άλλων, επίκεντρο το fine drinking και την zero waste φιλοσοφία”.
“Ταξιδεύω γιατί τα ταξίδια μου δίνουν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω. Ίσως καθαρό μυαλό μακρυά από ευθύνες, ίσως νέες εικόνες. Ίσως ελπίδα”.
Αν δεν έχουμε επισκεφτεί το Διδυμότειχο ποτέ, που θα μας πήγαινε για να νιώσουμε την «ψυχή» του τόπου;
“Το Διδυμότειχο υπήρξε πρωτεύουσα του Βυζαντίου επί Ιωάννη ΣΤ’ Κατακουζινού, όποτε έχει μεγάλη ιστορία και πολλά μνημεία. Σίγουρα θα σε πήγαινα στο κάστρο του “Καλέ”, με το “δίδυμο” τείχος, για να δεις από ψηλά όλη την πόλη και τον Ερυθροπόταμο (παραποτάμος του Έβρου που διασχίζει την πόλη) και το κέντρο της πόλης με τα παλιά αρχοντικά”.
Οι παιδικές του αναμνήσεις “είναι στο Άλσος της Τσίγγλας που είναι κοντά στην πόλη , όπου πηγαίναμε σχολικές εκδρομές , γιορτάζαμε την Πρωτομαγιά και την καθαρά Δευτέρα και σαν έφηβοι ξενυχτούσαμε στο υπέροχο καλοκαιρινό κλαμπ που είχε μέσα στο δάσος”, ενώ όταν τύχει να λείψει καιρό από την πόλη, το πρώτο πράγμα που θέλει να κάνει “πέρα από το να δω τους ανθρώπους μου, είναι να πάω στο μπαρ μου. Βέβαια μια βόλτα για περπάτημα ή τρέξιμο περιμετρικά της πόλης σε αναζωογονεί και σου ξυπνά μνήμες και αναμνήσεις”.
Η αγαπημένη του βόλτα, για κάποιον που θα φιλοξενήσει, είναι καλά χαραγμένη στο μυαλό του:
“Όντας πολυπολιτισμικό, το Διδυμότειχο, και έχοντας εβραϊκή και μουσουλμανική κοινότητα εκτός των Θρακιωτών, ξετυλίγει, αν περπατήσεις στους δρόμους του, την πολυπολιτισμικότητα του τόπου. Ξεκινώντας από βόρεια, όπου βρίσκονται τα νεόκτιστα σπίτια, κατηφορίζουμε συναντώντας τον συνοικισμό όπου είναι τα σπίτια που έδωσε το κράτος σε πρόσφυγες από την Μ.Ασία. Χαμηλές μονοκατοικίες με κοινή είσοδο. Μετά περνάμε από την γειτονιά των Ρομά. Συνεχίζοντας συναντάμε μια πολύ όμορφη μεγάλη εκκλησία , την Παναγία Ελευθερώτρια, ενώ φτάνοντας στο κέντρο νιώθεις ότι είσαι σε μια παλιά πλούσια πόλη με παλιά αγορά , ξύλινα επιβλητικά σπίτια και αισθάνεσαι την παλιά μεγάλη ζωή. Φτάνοντας στην πλατεία, φυσικά θα σταθείς για να παρατηρήσεις το τέμενος Βαγιαζήτ που είναι το μεγαλύτερο ισλαμικό μνημείο της Ευρώπης. Ο περίπατος τελειώνει με το πλακόστρωτο που οδηγεί στο κάστρο”.
Γεύση, όσφρηση, ματιά, άγγιγμα, ήχος. Τι του θυμίζει το καθένα από αυτά τον τόπο του;
“Καβουρμάς και λουκάνικα, αμυγδαλιές, φωτισμένος ποταμός, χιόνι, τζιτζίκια. Έξι λέξεις αρκούν για να περιγράψω το Διδυμότειχο“.
“Μιλώντας όμως για γεύσεις, όποιος βρεθεί εδώ θα πρέπει σίγουρα να δοκιμάσει τα τοπικά λουκάνικα και καβουρμά, τοπικό μαλακό τυρί, τραχανά, πλιγούρι και σίγουρα χαζορλόπ που είναι τοπικό σιροπιαστό γλυκό”.
Η γνώμη του Πασχάλη για το αν και πόσο έχει αλλάξει η περιοχή του αλλά και ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν ώστε να εξασφαλιστεί η τουριστική αξιοποίηση του με πράσινο και βιώσιμο τρόπο, ώστε να μην αλλοιώνει την φυσιογνωμία του, είναι αρκετά συναισθηματική.
“Είναι έντονη η αποδημία των νέων και με θλίβει , δεν το κρύβω. Ένα ακόμη πανεπιστήμιο θα με έκανε πιο χαρούμενο. Όσον αφορά στην τουριστική αξιοποίηση και ανάπτυξη, ,μια συντήρηση και αναστήλωση του κάστρου θα βοηθούσε πολύ κατα την γνώμη μου. Βρίσκονται επίσης στη μέση και οι εργασίες ανέγερσης του τεμένους, επομένως θα συμβάλλει και αυτό όταν ολοκληρωθούν”.
Από τα σημαντικότερα πράγματα και στόχοι στη ζωή του είναι τα ταξίδια. “Όταν θέλω να καθαρίσω το μυαλό μου, να πάρω κάποια σημαντική απόφαση, να εμπνευστώ, ταξιδεύω. Ταξιδεύω γιατί τα ταξίδια μου δίνουν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω. Ίσως καθαρό μυαλό μακρυά από ευθύνες, ίσως νέες εικόνες. Ίσως ελπίδα”.
Τι “δώρο” θα έδινε σε κάποιον που θα έφευγε από το Διδυμότειχου; “Συνήθως ως δώρο προσφέρουμε φαγητό στους καλεσμένους μας. Ίσως είναι λίγο περίεργο, αλλά δίνουμε κρέατα”. Εμάς, πάλι, αυτό μας κάνει συγκινητικά γνώριμο και παρηγορητικό – σχεδόν “οικογενειακό” σαν κίνηση. Αλλά έτσι είναι οι Θρακιώτες: αν σε αγαπήσουν σε κάνουν οικογένεια.
Τον Πασχάλη, αν πάτε στο Διδυμότειχο, δεν θα τον βρείτε αλλού παρά στο Parrot’s Beak.
