Για τον καθένα υπάρχει ένα ταξίδι-όνειρο ζωής. Ένας τόπος όπου πάντα θα επιστρέφει. Για τον Σπύρο Πετρουλάκη, τον συνθέτη, στιχουργό και συγγραφέα πολυάριθμων βιβλίων (μεταξύ άλλων, «Το Ναυάγιο» που φέτος έχει μεταφερθεί στη μικρή οθόνη από το MEGA) ο τόπος αυτός είναι το Πήλιο, και συγκεκριμένα ο Άγιος Λαυρέντιος.
Επιμέλεια: Κάλλια Καστάνη
Τα πρώτα βήματα
Από τα πρώτα βήματα στο υπέροχο Κενταυροχώρι, με τα λιθόστρωτα καλντερίμια, ήξερα ότι ο τόπος αυτός θα άφηνε τη στάμπα του ανεξίτηλη στην καρδιά μου. Ήταν οι εικόνες, η αίσθηση της φύσης, το άρωμα της γης. Δροσερές σκιές από έναν ουρανό γεμάτο φύλλα πλατάνων και καρυδιών. Μαγευτικές κρήνες με κρυστάλλινο νερό που έμοιαζαν έτοιμες να σου μολογήσουν αρχέγονα μυστικά. Ρέματα, ρυάκια, πανδαισία ήχων και τα αυτοκίνητα… έξω από το χωριό.
Πρωτοταξίδεψα στον Άγιο Λαυρέντιο πριν από μια δεκαπενταετία και αμέσως έγινα φανατικός φίλος του αμφιθεατρικού αυτού χωριού με τους χαμογελαστούς, ευγενικούς κατοίκους. Αφορμή για το πρώτο μου ταξίδι ήταν τα σεμινάρια του Μουσικού Χωριού που διοργανώνονται εκεί. Αιτία να το επισκέπτομαι έκτοτε σχεδόν κάθε χρόνο είναι όλα τα παραπάνω. Και πολλά ακόμα. Γεύσεις, γιορτές, γήινη ατμόσφαιρα, ξεγνοιασιά και ηρεμία σε μεταφέρουν σε μια διαφορετική διάσταση, σπάνια και δυσεύρετη. Το χωριό μοιάζει να ακολουθεί δικά του ρολόγια και χρόνο. Στην αρχή, σε εκπλήσσει, στην πορεία, όμως, όλη αυτή η ενέργεια έχει τον τρόπο να εισχωρεί λυτρωτικά μέσα σου.
Θυμάμαι πως την πρώτη φορά που είχα πάει εκεί – εν μέσω Μουσικού Χωριού – βγήκα στην πλατεία στις εννιά το πρωί και δεν υπήρχε ψυχή. Ακόμα και τα καταστήματα ήταν κλειστά. Μόνο ο φούρνος της κυρίας Κατερίνας, με τις υπέροχες πίτες και τα γλυκά ταψιού και ένα παλιό καφενείο, που δεν υπάρχει πλέον, ήταν ανοιχτά. Δίχως κόσμο. «Πού είναι οι άλλοι;» ρώτησα. «Θα έρθουν», ήταν η απάντηση του καφετζή. «Είναι νωρίς ακόμη». Έμοιαζε κάπως σαν να είχα ανακαλύψει μια Ικαρία στην αγκαλιά του Πήλιου όρους. Αργότερα, μέσα στη μέρα, όταν οι μουσικές άρχισαν να ξετρυπώνουν από κάθε σημείο χαϊδεύοντας τις αισθήσεις, κατάλαβα ότι αυτός ο τόπος ήταν κάτι παραπάνω από μία κουκκίδα στον χάρτη.
Ένα με τον τόπο
Στον Άγιο Λαυρέντιο έκανα αμέσως φιλίες που μέχρι σήμερα βαστούν ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου. Ο Βάιος και η Μαρία στις γεύσεις και τη φιλοξενία, ο Παντελής με τα άλογα, η Κατερίνα και ο Γιάννης στα γλυκά, ο Λαυρέντης, η κυρία Σούλα, ο παπα-Δημήτρης… Τόσοι και τόσοι και ακόμα περισσότεροι. Νιώθω σαν να έχω φυλάξει στην τσέπη μου μια γλυκιά καραμέλα.
Γι’ αυτό, τα 20 χιλιόμετρα που πρέπει να διασχίσεις από τον Βόλο ως τον Άγιο Λαυρέντιο κυλούν σαν νεράκι. Ακόμα και η προσμονή αυτής της γλυκιάς εμπειρίας έχει τον τρόπο της να πλανεύει τον χρόνο….
Αγαπημένα στέκια, δραστηριότητες και έθιμα
Πού να μείνετε: Στον ξενώνα Αρχοντικό Ζαρίφη 1716 (Άγιος Λαυρέντιος, Τηλ 24280 96002) στα Luxury Suites Ηλιόπετρα ή στον ξενώνα Παλαιό Ελαιοτριβείο.
Φαγητό: Στο Τρίπορτο (694 769 3030), για τις υπέροχες γεύσεις και τα εμπνευσμένα πιάτα του Βάιου. Αν είστε τυχεροί, θα απολαύσετε τα μερακλίδικα καπνιστά του κρέατα.
Τσιπουράκι: Το Platanus Orientalis (2428 096692) του Λαυρέντη θα σας εκπλήξει με τα μεζεδάκια του.
Απογευματινό καφεδάκι και γλυκό: Στο καφέ Ήρθαμε και Δέσαμε (2428 096334).
Περίπατος: Ως την Πλατεία Χατζίνη. Καταπράσινο τοπίο με απίθανη θέα στον Παγασητικό κόλπο και στο μαρτυρικό χωριό Δράκεια. Για τους πιο γυμνασμένους, βόλτα ως τις βάθρες με τα γάργαρα νερά από τις πηγές που δροσίζουν στόμα και… σώμα. Βρίσκονται ανάμεσα στον Άγιο Λαυρέντη και τον Άγιο Βλάση.
Βόλτα: Με τα άλογα του Παντελή. Πληροφορίες θα βρείτε στο χωριό όπου «σουλατσάρουν» τα περιποιημένα του άτια.
Έθιμα: Ξεχωρίζω αυτό της Παναγιάς Σουραυλούς. Σύμφωνα με το έθιμο –που κρατά από αρχαιοτάτων χρόνων– την Παρασκευή του Πάσχα, ημέρα της γιορτή της εκκλησίας, οι επισκέπτες κατασκευάζουν ένα σουραύλι (είδος φλογέρας) από ξύλο καστανιάς.
Το Ναυάγιο προβάλλεται από το MEGA από Κυρ-Τετ 22.50
