Ο Σταύρος Καστρινάκης γεννήθηκε στα Χανιά. Και η αγάπη του για την θάλασσα και το καλοκαίρι τον οδήγησαν στο να εστιάσει τον φακό του σε αυτές τις στιγμές. Οι παραλίες, οι κυματισμοί, η καλοκαιρινή ραστώνη και η φύση πλάι στην ανθρώπινη φύση, οι σχηματισμοί που διαμορφώνουν τα σώματα των λουόμενων αν τα δει κανείς από ψηλά, τα κύματα, επηρεάζουν τη σωματικότητα και τα συναισθήματα των ανθρώπων και μια φωτογραφική ματιά ευαίσθητη σε μια στατική ζωτικότητα.
Ο τόπος του ζει μέσα στην δουλειά του, είναι εμφανής κάπου ανάμεσα στα pixels και τις εικόνες στις οποίες αναζητά το στοιχείο του νερού, τις διαμορφώσεις του τοπίου και την απλότητα που έχουν οι άνθρωποι όταν είναι ανέμελοι.
Ο ίδιος θεωρεί αναπόσπαστο στοιχείο της φωτογραφικής του δημιουργίας, την φύση, το καλοκαίρι και τον τόπο του, για τον οποίο μας μιλά σήμερα.
Βρίσκουμε την ευλογία στον τόπο και το μεγαλείο στην απλότητα
Ο Σταύρος γοητευόταν ανέκαθεν από τις λεπτομέρειες της φύσης που βρίσκονται σε άμεσο διάλογο με τον άνθρωπο. Στην πορεία άρχισε να ταξιδεύει, να παρατηρεί ανθρώπους σε καθημερινές στιγμές και η ζωή σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική του εκάστοτε μέρους κατέληγε κάπως αναπόφευκτα στην οικουμενικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, στις ρίζες που θέλοντας η μη γεμίζουν το κάδρο του.
Όσο πιο απλή η στιγμή, τόσο περισσότερο μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει για εκείνον ενώ είναι εμφανές το πόσο ιδιαίτερα φωτογραφίζει τους ηλικιωμένους, με σεβασμό σπάνιο, καθώς η ιστορία τους χαράσσεται στο πρόσωπο τους χωρίς να τους απασχολεί η εικόνα τους.
Και καθώς παρατηρώ τις φωτογραφίες του που θαυμάζω για μια φορά ακόμα, ξεκινά να μου μιλά για τα Χανιά. Μου λέει ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να ξενικήσουμε με μια βόλτα μέχρι την Ανώ Πόλη Σφακίων. Μια από τις ωραιότερες διαδρομές του νησιού με πολλές εναλλαγές τόσο στο υψόμετρο όσο και στα τοπία. Τη μια στιγμή θα βρισκόμαστε πλάι στη θάλασσα και την επόμενη μέσα στα βουνά και τις κορυφές. Και καθώς θα εισερχόμαστε στην εμπειρία ενός βιώματος απόλυτα συνυφασμένου με την Κρήτη, στη διαδρομή, θα συναντάμε ταβέρνες και καφενεία που διατηρούν την φιλοξενία και την ποιότητα στα καλύτερα τους.
Και κάνοντας λόγο για γεύσεις ο νους του ταξιδεύει αυτομάτως στα καλιτσούνια που έφτιαχνε με την γιαγιά του. Όταν ξυπνούσε στο σπίτι της και ήταν η ώρα της προετοιμασίας, πάντα είχε φροντίσει να έχει έτοιμα τα περισσότερα μυρωδικά και την μυζήθρα. Πρώτου όμως ξεκινήσουν να φτιάχνουν την ζύμη, άφηνε τον Σταύρο να της βρει τον μάραθο. Ήταν αναγνωρίσιμος από την μυρωδιά και δεν δυσκολευόταν να τον ανακαλύψει και κάπως έτσι τον έκανε να νιώθει ότι συμμετείχε.
Σήμερα, όταν βρίσκεται στα Χανιά επιμένει πρωτίστως στα απλά, στο να δει τη θάλασσα, να μείνει λίγο ακίνητος κοιτώντας τον ορίζοντα και τον ουρανό. Μια παύση που και εμάς μας θυμίζει που κρύβεται το μεγαλειώδες, μια θέαση όμοια με το να κοιτάς τις φωτογραφίες του Σταύρου.
Για τον Σταύρο έτσι και αλλιώς τα Χανιά είναι συνδεδεμένα με αισθήσεις, με τα φαγητά της θείας του που είναι όλα αποτέλεσμα του κήπου της και της αγάπης της. Φαγητά που αν φας απ τα χέρια της, θέλεις να της τα φιλήσεις γιατί νιώθεις την ευλογία και την φροντίδα στην κάθε μπουκιά, όπως μου εξηγεί. Είναι και μυρωδιές από τα ανθισμένα μονοπάτια μέσα σε φαράγγια την άνοιξη. Είναι τα λευκά όρη που παραμένουν λευκά μέχρι τον Μάιο. Είναι τα πανηγύρια του καλοκαιριού και τα κρητικά γλέντια. Είναι η αγκαλιά της γιαγιάς του και οι άνθρωποι που μαζί τους έχει εξερευνήσει μέρη που ούτε φανταζόταν ότι υπήρχαν στην Κρήτη.
Και εδώ άλλη μια παύση αναστοχασμού. Αν μπορούσε, όπως μου λέει, θα προσκαλούσε τους ανθρώπους να αφουγκραστούν τον τόπο με κάθε τους αίσθηση. Υπάρχει τεράστια αύξηση του τουρισμού. Οι περισσότερες παραλίες είναι πλέον οργανωμένες με πληθώρα από θαλάσσια σπορ και άλλα πράγματα για να διασκεδάσεις αλλά με τίμημα την απομάκρυνση από το άκουσμα της φύσης. Υπάρχουν επίσης περισσότερα οχήματα καθώς και ξενοδοχειακές μονάδες που υπόσχονται να σου παρέχουν όμορφες διακοπές απομακρύνοντας σε από το βασικό, την απλότητα.
Ευελπιστεί να μην δίνονται άδειες για δόμηση και λειτουργία τόσο πολλών ξενοδοχειακών μονάδων όσο και τουριστικών επιχειρήσεων. Αντ’αυτού θα πρότεινε να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα του τόπου με όσο το δυνατόν λιγότερο βιομηχανοποιημένο τρόπο. Θα πρότεινε επίσης ένα όριο στη χρήση ενοικιαζομένων οχημάτων και στη διάθεση δραστηριοτήτων σε οργανωμένες παραλίες είτε αυτό αφορά τις ξαπλώστρες, είτε τα θαλάσσια σπορ.
Θα ήθελε η περιήγηση στον τόπο να βιώνεται με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο άνοιγμα στην απλότητα. Είτε φροντίζοντας να υπάρχουν ασφαλείς φυσιολατρικές διαδρομές και εξορμήσεις, είτε μέρη που μπορείς να γευτείς το φαγητό με πραγματικά παραδοσιακό τρόπο.
Τα προϊόντα που παράγονται στον τόπο από ανθρώπους που τον τιμούν και τον σέβονται. Στην Κρήτη δεν χρειάζεται να αναφερθείς σε συγκεκριμένους, παντού υπάρχουν άνθρωποι που θα σε καλωσορίσουν στο γευστικό της κόσμο.
Και τούτων λεχθέντων μου λέει πως τα παραδοσιακά πιάτα που κανείς δεν πρέπει να χάσει είναι το μπουρέκι, η κρεατότουρτα, το τσιγαριαστό κρέας, το πιλάφι, τα καλιτσούνια, οι χορτόπιτες, τα σαλιγκάρια, το κατσίκι στο φούρνο. Ενώ κανείς δεν πρέπει να φύγει από τα Χανιά χωρίς να βάλει ένα τουλάχιστον βάζο με μέλι από θυμάρι, μια τσικουδιά και μια γραβιέρα στη βαλίτσα του.
