Την Έλλη την γνώρισα πίσω από μια φράση. Την φράση “Του Αιγαίου τα μπλουζάκια”, τυπωμένη με μια όμορφη μπλε γραμματοσειρά πάνω σε ένα λευκό T-shirt κρεμασμένο σε ένα από τα πιο γραφικά και σχετικά, παραδόξως, “ευρύχωρα στενά” στην Παροικιά της Πάρου με το όνομα Λοχαγού Ιωάννη Φωκιανού. Στην είσοδο ενός νεοκλασικού κτιρίου, κάτω από τα μπαλκονάκια των ξενοδοχείων και απέναντι από την βιτρίνα του ιστορικού κουρείου «Καντιώτη-Σκιάδα» και την «Βρύση Μαυρογένη» κάτω από την μεγάλη βουκαμβίλια.
Εκεί, βρίσκεται το κατάστημά της “The T-shirt Shop”, μια οικογενειακή επιχείρηση που συν τω χρόνο έχει αναπροσαρμόσει αυτό που όλοι θυμόμαστε ως το κλασικό σημείο με τα αναμνηστικά μπλουζάκια κάθε νησιού των late 80s, σε μια απόλυτα σύγχρονη εκδοχή ενός καταστήματος με “νησιώτικα” χαρακτηριστικά και φρεσκό vibe.
Μια ατμόσφαιρα που ασχέτως των προσφερόμενων αγαθών καταλήγει σε κάτι που μοιάζει με άτυπο στέκι με παρέες φτιαγμένες ανθρώπους με κάθε λογής εθνικότητες, που αράζουν, συζητούν, μοιράζονται και κυρίως χαίρονται την στιγμή πίνοντας καφέ στο χέρι πριν ή μετά το μπάνιο.
Στο τραπεζάκι έξω του μαγαζιού λέξεις, εικόνες, χιούμορ, μεράκι, έμπνευση και παρεΐστικη διάθεση βρίσκουν την “εκτυπωμένη” τους μορφή πριν ετοιμαστεί το φρεσκοτυπωμένο μπλουζάκι… του Αιγαίου, ενίοτε λίγο πριν φύγει το πλοίο της επιστροφής, που θα τους θυμίζει το ταξίδι τους στην Πάρο για χρόνια.
Παριανές περιπλανήσεις
Η Έλλη τα τελευταία έξι χρόνια ζει τον μισό χρόνο στην Πάρο και ζωντανεύει την επιχείρηση μέσα από τη δική της ματιά και τα δικά της “σχέδια” αλλά και με τη βοήθεια των συνεργατών και των φίλων, την γραφιστική της ομάδα, με την οποία εργάζονται μαζί τα καλοκαίρια στο νησί. Θυμάται ωστόσο τα πρώτα της καλοκαίρια, εκείνα που πηγαίναν με τον πατέρα της στην πιο κοντινή παραλία στο διάλειμμα από τη δουλειά και της μάθαινε να κάνει μακροβούτια, κάνοντας τον ψαρομουστάκια, ένα μικρό μπεζ ψαράκι που ήταν εκεί και τρύπωνε στην άμμο ενώ εκείνη προσπαθούσε να το αποφύγει γελώντας.
Ξεκινώντας να μιλά για την Πάρο όντας στην Αθήνα ήδη νιώθει ότι θέλει να κάνει έναν γύρο βόλτα την Παροικιά μέσα απ΄τα μικρά στενά του παραδοσιακού οικισμού, την αγορά, τον παραλιακό δρόμο, να δει τί άλλαξε, τί έμεινε και να πάει να δώσει ένα φιλί στους ανθρώπους της.
Βέβαια μου λέει ότι αν κάποιος μπορούσε να δει μονάχα ένα σημείο του νησιού αυτό θα έπρεπε να είναι το λιμανάκι της Νάουσας, καλοκαίρι, αφού έχει πέσει ο ήλιος, την εικόνα από το εκκλησάκι και τα κυκλαδίτικα σπίτια, τα παλ χρώματα, να νιώσει την ενέργεια του κόσμου που περνάει, και την μαγική ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα που συνδυάζεται ιδανικά και με νόστιμους ψαρομεζέδες και παριανή σούμα δίπλα στα καΐκια ώσπου να βραδιάσει για να ξεκινήσει μια βόλτα στα στενάκια που σφύζουν από στέκια.
Και έτσι θίγοντας το θέμα φαγητό φτάνουμε να μιλάμε για τις αγαπημένες της αισθήσεις στο νησί… την παριανή ξινομυζήθρα σε χωριάτικη, τη μυρωδιά του νησιού μόλις έχεις κατέβει από το πλοίο, τη ματιά προς τον υπερυψωμένο μύλο της Παροικιάς που το καλοκαίρι γίνεται καφέ, το άγγιγμα της άμμου στην παραλία Μαρτσέλο όταν ξαπλώνεις ό,τι εποχή κι αν είναι, ο ήχος και χρώμα της φωνής πλανόδιου μουσικού που τραγουδάει συνέχεια “Ωπωπω Μαρία σ’αγαπώ”.
Φέρνοντας στο νου της πιάτα μας στέλνει γράμμη στον Aμπελά για μπαρμπουνάκια όταν είναι η εποχή, στην Αλυκή για τηγανητά, για καλαμαράκια γόνους και παραδοσιακό ψάρι “γούνα’’, στο καλλιτεχνικό καφενείο στον Πρόδρομο για τους μεζέδες της Μαρίας, τηγανόψωμο, σούμα και αν αν είμαστε τυχεροί live μουσική και στο Μπουνταράκι στην Παροικιά για χειροποίητα μπιφτέκια με τηγανιτές πατάτες και χωριάτικη. Την επόμενη μέρα το πρωί μπουγάτσα από τον “Χανιώτη” στην Παροικιά και βόλτα μέχρι το ορεινό χωριό Λεύκες για περπάτημα στα σοκάκια και ελληνικό καφέ στην κάτω μικρή πλατεία.
Μια βόλτα που δεν πρέπει κανείς να παραλείψει πάντως είναι εκείνη που ξεκινά από την παραλία Μοναστήρι στον φάρο Κόρακα μέσω του μονοπατιού. Κατά προτίμηση για ηλιοβασίλεμα, με κρύες μπύρες σε σακίδιο. Όπως μου επισημαίνει, η διαδρομή και η τελική θέα σε ανταμείβουν είσαι δεν είσαι του περπατήματος.
Κατά τα άλλα θεωρεί ότι δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία να κάνουμε το γύρο του νησιού, δεν θα μας πάρει πάνω από λίγες ώρες. Προτείνει να επιλέξουμε κατά βούληση τις στάσεις μας στις υπέροχες του γωνιές και στις ανοργάνωτες παραλίες για όλα τα γούστα. Βουτάκος, του Μπέη, Λολαντώνης, Καλόγερος και άλλες πολλές για εξερεύνηση μαζί με τις υπέροχες περιπατητικές διαδρομές, τα μονοπάτια ανάμεσα στα χωριά.
Αν επιλέξουμε την καλοκαιρινή περίοδο μας προτείνει σίγουρα να επισκεφθούμε τα παραδοσιακά πανυγήρια, όπως τον “Καράβολα” στις Λεύκες και την τριήμερη γιορτή με τα ξύλινα σκαριά που ταξιδεύουν στα ανοιχτά, τα “Καπετανέικα” στη Νάουσα αλλά και τη γιορτή της Παναγίας Εκατονταπυλιανής στην Παροικιά τον Δεκαπενταύγουστο για πυροτεχνήματα και νησιώτικα μέχρι το πρωί.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν όμως και τα καλοκαιρίνα πολιτιστικά φεστιβάλ στο νησί όπως το Paros Festival και οι Διαδρομές στη Μάρπησσα. Κάθε χρόνο, εθελοντές ανασύρουν τη μνήμη και την ιστορία του τόπου και δημιουργούν κάτι νέο στο σήμερα μέσα από δρώμενα, εκθέσεις και γιορτινή διάθεση. Μεγάλο κομμάτι στη ζωή στο νησί κατέχουν πλέον και οι αθλητικές εκδηλώσεις όπως οι ιστιοπλοικοί αγώνες και τα τουρνουά beach volley. Και κάπως σκέφτεται πως μακάρι περισσότεροι αθλητικοί και πολιτιστικοί πόροι να διατίθονταν και για τους χειμερινούς μήνες.
Η μεγάλη συζήτηση περί τουρισμού
Η Έλλη σκεφτόμενη τις αλλαγές των τελευταίων ετών μου εξηγεί ότι δεν θέλει να αλλάξει το γεγονός πως αποτελεί έναν πανέμορφο πόλο έλξης για τουρίστες αλλά δεν θέλει και στο βωμό μιας βαριάς τουριστικής βιομηχανίας να αλλάξει το παραδοσιακό χρώμα του νησιού. Δεν θέλει να δει τις παραλίες του νησιού σχεδόν ιδιωτικοποιημένες να μην επιτρέπουν να απλώσει ένας άνθρωπος την πετσέτα του κάτι για το οποίο προσέχει η Κίνηση Πολιτών της Πάρου, όπως μου λέει.
Ελπίζει να ληφθούν μέτρα για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που ταλαιπωρεί τους επισκέπτες και κατοίκους του νησιού ειδικά τους μήνες αιχμής αφού όλοι αναγκαστικά περνούν από τον έναν περιφερειακό δρόμο. Ελπίζει να βρεθεί λύση για τα προβλήματα διάθεσης των απορριμμάτων και της διαχείρισης υδάτων με πράσινο πρόσημο και με σεβασμό από τον περιβάλλοντα χώρο.
Μπορεί η Πάρος να αυξάνει συνεχώς το ενδιαφέρον σε εν δυνάμει μόνιμους κάτοικους, οι πιο πολλοί όμως έχει παρατηρήσει ότι δεν βρίσκουν διαμονή, αφού τα σπίτια, εάν βρεθούν, νοικιάζονται μόνο για τη χειμερινή σεζόν και τα ενοίκια είναι απλησίαστα.
Σε κάθε περίπτωση νιώθει ευλογημένη που η Πάρος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς της για έξι μήνες τον χρόνο. Αν και οι μετακινήσεις απαιτούν κόπο εκεί ρουφάει ξεκούραση, έμπνευση και ανανέωση, όπως μου λέει, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Επηρεάζεται και εμπνέεται πρακτικά, σε σχέση με το δημιουργικό κομμάτι της δουλειάςμ τις εικόνες και τα σχέδια που επεξεργάζεται αλλά και νοητικά αφού το διάλειμμα της είναι για να αναπνεύσει θαλασσινό αέρα και να δει εικόνες που ανοίγουν το μυαλό, όσο και να το έχει θολώσει η πολύωρη προσήλωση σε υπολογιστή και κινητό.
Επιπλέον, είναι μια περιπέτεια ο κόσμος που έρχεται σε επαφή κάθε μέρα αφού το τουριστικό στοιχείο είναι αρκετά έντονο στο νησί και οι ιστορίες που εκτυλίσσονται μπροστά της, αναπάντεχες. Τέλος, έμπνευση και δύναμη αντλεί και τους μόνιμους κατοίκους του νησιού που η ζωή για εκείνους κυλάει αργά και αβίαστα, ακόμα και από τους γείτονες της αγοράς που χαιρετούν ευλαβικά κάθε πρωί κάνοντας τη να νιώθει σα να ναι κάπου με μια μεγάλη οικογένεια.
